Obowiązek alimentacyjny powstaje z chwilą narodzin dziecka, nie w chwili uznania ojcostwa czy orzeczenia go przez sąd. Konieczność finansowego utrzymywania dziecka trwa aż do uzyskania przez nie samodzielności. W niektórych sytuacjach zdarza się, iż dziecko zaczyna zarabiać i usamodzielnia się zanim skończy 18. rok życia. Taka sytuacja jednak nie jest powodem do zwolnienia z obowiązku alimentacyjnego. Wówczas alimenty muszą być płacone do uzyskania pełnoletniości.

Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie wskazuje żadnej górnej granicy wieku, po przekroczeniu której dziecko uznaje się za samodzielne. Każdy przypadek jest indywidualny. Jeżeli dziecko po skończeniu szkoły średniej postanawia iść na studia, przez co nie może rozpocząć pracy i samodzielnie się utrzymywać, rodzice są zobowiązani do finansowej pomocy w miarę swoich możliwości zarobkowych. Obowiązek ten trwa się tak długo, jak długo dziecko się uczy, stąd nawet osoba przed trzydziestką ma prawo ubiegać się o alimenty. W przypadku, gdy dziecko z własnej winy opuszcza zajęcia, nie zalicza egzaminów i powtarza rok, rodzice mogą zaprzestać dofinansowywania swojego dziecka.

Konieczność finansowego wspomagania dzieci może pojawić się nawet wtedy, gdy dziecko już zakończyło edukację – jeśli mimo studiów lub przygotowania do zawodu nie może znaleźć pracy. W niektórych sytuacjach obowiązek alimentacyjny trwa dożywotnio – jest tak w przypadku osób niepełnosprawnych psychicznie lub fizycznie, schorowanych i niezdolnych do samodzielnego utrzymywania się.