Bonapartyzm był systemem politycznym stworzonym przez Napoleona I Bonapartego, którego cechami charakterystycznymi było scentralizowanie i elitaryzm. Podporą rządów w tym systemie ustrojowym była armia i biurokracja.

Bonapartyzm opierał się na następujących zasadzie racjonalnej organizacji władzy. Zasadzał się na istnieniu systemu instytucji fasadowych legitymizujących ustrój polityczny. Przykładowo można wskazać na Konstytucję napoleońską, która była krótka i niejasna, umożliwiająca dokonywanie wygodnej dla rządu wykładni. W systemie tym funkcjonował pozór demokracji. Funkcjonowała reguła, głosząca że: Zaufanie idzie od dołu, władza idzie od góry. Napoleon I Wielki, w celu legitymizacji swojej władzy posługiwał się instytucją plebiscytu. Plebiscyty odbywały się w latach 1799, 1802, 1804.

Istniała fikcja parlamentaryzmu. Parlament składał się z trzech ciał: Trybunatu, Ciała Prawodawczego oraz Senatu. Ciała te pochodziły z powołanie, a nie wyboru. Inicjatywa ustawodawcza należała wyłącznie do rządu. Projekt ustawy trafiał pod dyskusję Trybunatu, następnie trafiał do Ciała Prawodawczego, które mogło jedynie przyjąć albo odrzucić projekt, nie mogło wprowadzić do niego żadnych poprawek, a nawet prowadzić nad nim dyskusji. Następnie projekt przedkładany był Senatowi.

Senat wydawał także senatus consulta. Co istotne ta działalność prawotwórcza Senatu nie miała zakotwiczenia w treści Konstytucji.

Specyficzną instytucją powołaną przez Napoleona I była Rada Stanu, która przygotowywała projekty ustaw oraz interpretowała je.

Za czasów Napoleona I prawo było tworzone również w drodze rozporządzeń.

Z biegiem czasu Trybunat został zlikwidowany. Doszło także do wzmocnienia roli Senatu, który był uzależniony od Napoleona.

Istniała także fikcja kolegialności. Teoretycznie na czele państwa stało 3 konsulów, ale 2 miało jedynie głos doradczy. Konsulowie pełnili swoje funkcje kadencyjnie. Kadencja trwała 10 lat. Jednakże od 1801 r. I Konsul Napoleon Bonaparte został konsulem dożywotnim.

Za panowania cesarza Napoleona III Bonaparte (1852 ? 1870) w system polityczny oparty był na następujących zasadach:

1. Jednoizbowy parlament
2. Demokratyczne wybory
3. Inicjatywa ustawodawcza i sankcja należące wyłącznie do cesarza
4. Na czele państwa stoi dziedziczny cesarz z pełnią władzy wykonawczej i podległym mu rządem
5. W systemie tym istnieje wirylistyczny Senat, który nie był jednak II izbą parlamentu, lecz synekurą dla protegowanych cesarza. Wydawał on senatus consulta modyfikujce Konstytucję
6. Funkcjonowała instytucja plebiscytu

Pod koniec lat sześćdziesiątych XIX wieku nastąpiła liberalizacja tego systemu.